11 Eylül 2011

ansızın

Caddede yürürken bir gün çevirsem adamın birini. Sadece bir kahvelik dertleşebilir miyiz desem. O da kabul edip gelse benimle. Otursak bir cafede. İsimlerimizi bile bilmeden anlatsak dertlerimizi. Benim cümlem bitince o başlasa, o bitirince ben. Konuşsak konuşsak. Sonra ansızın kalkıp gitsek. Birbirimizi bir daha bulma umudu olmadan, sadece dertlerimizi anlatmanın mutluluğu ile. Ardımıza bile bakmadan karışsak kalabalığa... 

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder