kendi içimde kendimle yüzleşmekten yoruluyorum bazen. denizin en dibinden yukarı bakmaya çalışıyormuş gibiyim. etraf bir hayli bulanık, ışığa çok uzaktayım, nefeslerim sayılı. bitti bitecek denecek kadar az. hırpalıyorum kendimi, bir umut var, çıkarım belki su üstüne diyorum. çırpınıyorum, çırpınıyorum. daha derine batıyorum habersiz. daha karanlığa, daha dibe.
bedenim kaldıramıyor bu basıncı. aslında bıraksam kendimi ya çıkacağım en yüzeye her şey devam edecek yada batacağım en dibe her şey bitecek.
ama ben araftayım. bu çok zor. karar veremiyorum.
bir uçurum kenarında gibiyim. tam ucunda. aşağı bakmaya korkuyorum, düşmekten de korkuyorum. toprak parçaları ufalanarak iniyor aşağıya. ne bir adım ileri atmaya cesaretim var nede bir adım geri atmaya inancım.
ama ben araftayım. bu çok zor. korkuyorum.
bir dağın tepesinde gibiyim. bağırıyorum. burda kimse yok. sadece ben ve devasa hıçkırıklarım. toprak ıslanıyor bir zaman sonra. bende ağlamaktan yoruluyorum. burası soğuk. başımı ıslattığım toprağa koyuyorum. minik taşlar kafama batıyor.
yumuyorum gözlerimi. ben kararımı verdim gidiyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder